من باهارم تو زمین

من زمینم تودرخت

من درختم تو باهار ـ

ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه

میون جنگلا طاقتم می‌کنه.

تو بزرگی مث شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

تو بزرگی

مث شب.

خود مهتابی تو اصلا، خود مهتابی تو.

تازه، وقتی بره مهتاب و

هنوز

شب تنها

باید

راه دوری رو بره تا دم دروازه روز ـ

مث شب گود و بزرگی

مث شب.

تازه، روزم که بیاد

تو تمیزی

مث شبنم

مث صبح.

تو مث مخمل ابری

مث بوی علفی

مث اون ململ مه نازکی.

اون ململ مه

که رو عطر علفا، مثل بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردد

میون موندن و رفتن

میون مرگ و حیات.

مث برفائی تو.

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مث اون قله مغرور بلندی

که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می‌خندی . . .

من باهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو باهار،

ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه

میون جنگلا طاقتم می‌کنه.